تاریخ دوستداشتنی سرزمین ایران در قاره آسیا هر کشوری رو مجذوب و شیفته خود می‌کند. گاه این جذب بقدری بالاست که افراد خود دست به کار شده و مشغول قلم فرسایی برای نوشتن تاریخ مشابه در تاریخ قاره خود میکنند: آیا قاره اروپا هم مثل قاره آسیا جاده تجاری مشابه جاده ابریشم داشته است؟
این جاده، جاده قلع باشد خوب است؟ آهن و فولاد و آلومینیوم که صادر میکنیم؟
همین چند جمله منجر به تولید تاریخی برای 2500 سال پیش قاره اروپا میشود.
در این شرایط دیگر خبری از وحشی گری های قرون وسطی و پنهان شدن خشونت در قداست کلیسا نیست.
قلم فرسایی میکنند و مینویسند. برای معاصر هم تاریخ دارند که بنویسند. در حالی که سرچشمه رود دانوب در آلمان پس از جنگ نازی ها با تمدن های جهانی است، تصویری میسازند که در حالی که از گرما هلاک شده اند دوچرخه سواری میکنند و دختری نیمه عریان هم روی مردان بسیار ساعی آبی میپاشد تا خنک شود!
من خودنمایی ایرانی ها رو در نمونه ها و کاستهای مختلف دیده ام. آیا نوع دلقک بازی اروپایی ها نیز مانند آنچه که در ایران دیده ام میشود؟ یا فرق دارد؟!
سراغ تمدن بین النهرین و رود نیل میرویم. آنجا که عربستان بیش از هر کشور دیگری به چشم میخورد. چه صحرایی دارد! طوفان شن آن همه جا را، حتی ایالات متحده و چین را درنوردیده است. راستی چرا اینگونه است؟
دلیل آن را هم باید در همین قلم فرسایی ها دید. آنجا که شاهزاده عربستان از آلمان صفحه خورشیدی میخرد که در بیابان بکارد. اینکه اشکالی ندارد؟ چرا اشکال دارد.
آنجا دیگر تصویر تلاش جوانان برای ورزش دیده نمیشود. آنجا شنود و مخابرات گسترده عربستان به چشم میخورد.
به هر حال، اینجا ایران است و کشور ما نیز در صحرای عربستان و یا قره قوم بالا سری نیست. ضمنا، ترکمنستان و چین در ادامه همان جاده ابریشم به لزوم احداث دریاچه پی برده اند و دریاچه آلتین عصیر ترکمنستان نمونه ای از خواست منطقه برای بهبود شرایط جغرافیایی و کمک به کاهش گرمایش زمین است.
